Versione :
Uriginale

MARAM AL-MASRI: un articulu criticu publicatu in u Times

THE TIMES SATURDAY AUGUST 28 2004
POETRY MICHAEL BINYON
A bonfire of taboos

A RED CHERRY ON A WHITE-TILED FLOOR BY HARAM AL-MASSRI Bloodaxe
£8.95; 95pp
ISBN 185224 640 5
ti £7.00 (p&p 99p) 0970 1608080

Versione :
Uriginale

Dite à u ventu

Dite à u ventu
di stancià,
à mè, ùn mi piace u ventu.
Hè capace
cum'è una donna ghjelosa
d'incirlì i mo capelli
quandu vò
à scuntrà
quellu chì mi aspetta.

Versione :
Uriginale

Aghju decisu

Aghju decisu
di fà la finita,
è di spreme in a mo manu
issu brisgiolu
chì
batte in
un scornu
di u mo pettu.

Versione :
Uriginale

Ùn hè ghjuvatu nunda

Ùn hè ghjuvatu nunda
nè e mo rote
chì sò nove,
nè i sguardi
tenneri,
ch'o li facciu.
Ùn sò ghjuvate mancu e parolle di amore,
Nè e lezziò di Ovidiu.
Nè a mo capillera nera,
nè u frescu di a mo pelle di sete.
Ùn hè ghjuvatu nunda
nè u mo slanciu
nè a mo dulcezza
nè u mo surrisu nè u mo piantu
anu sappiutu intennerisce
u core seccu
di l'amore.

Versione :
Uriginale

Stu dopu meziornu

Stu dopu meziornu
l'aghju vistu,
si hè ficcatu cum'è un latru,
attente à ùn lascià
vistiche daretu à ellu,
hà stracciatu e so lettere,
è nantu à u mo corpu
ci hà squassatu i so marchi.
Scrurdendu si
chì crimine perfettu
ùn ci ne hè.

Versione :
Uriginale

Angoscia

Angoscia
di ogni parolla
ch'ella vulia palisà
è po interrà viva.
Pena
penangola.

Versione :
Uriginale

Ossos do ofício

A pele esticada emoldurava-lhe os ossos. Era possível tocá-los um a um como quem desfia as contas do rosário que já não contam nada. Porque as palavras irritam a pele, rompem os tímpanos, magoam as lágrimas.
Agora que as expulsaste da boca, caminham dentro de ti: arame soldado no fundo das entranhas.
Olho a pouca carne que lhe segura os ossos, as cicatrizes que o coração arrastou dentro da vida.
Facto curioso: no meio de tanta amargura, como foi possível subir-lhe o açúcar?

Versione :
Uriginale

Preludio

As cadeiras sentaram-se para receber o poema.
As estantes vazias emolduravam a sala enquanto a escada em caracol se retorcia no vazio.
As palavras dependuradas do tecto. Vistas em perspectiva, modelavam linhas que convergiam no ponto onde se construía o poema. Atravessava a sala e acomodava-se no coração dos homens, e página a página, os corações pulsavam verticalmente nas estantes.
Gotas de música pingavam no interior dos espaços verticais. Intervalos vazios deixados pela respiração.

Versione :
Uriginale

Ondas do ar

ubiu as escadas para encontrar o mar. Não fume pela sua saúde, ou pela minha hipocrisia. Lá fora, lá fora, pode desenhar as ondas com o fumo. Ondas que caem no chão da América.
Invisíveis. Sonoras. Quase no ar, as ondas.
Sete da tarde na rádio de Bastia. A mesa, redonda, convidava à intimidade. Soaram palavras a contar a história, soaram acordes a contar o lugar, soou até o telemóvel que deveria estar imóvel. Moveu-se o coração. Eram oito da tarde. Parecia sempre.

SOLA CASTRO Manuela

Pueta è traduttrice hè purtughese, stà in Madrid è ci hà purtatu sti trè puemetti in prosa ispirati da stonde bastiacce durante l’edizione 2004

Pages