SOLE Leonardo

SASSARI. 23.02.2014. E’ morto ieri pomeriggio, alle 5 e mezzo, nel reparto di medicina d’urgenza dell’ospedale civile, Leonardo Sole: aveva 80 anni. La notte, mentre era a casa, si era sentito male, e i familiari lo avevano accompagnato al pronto soccorso. Purtroppo il quadro clinico era gravissimo, e infatti l’ictus non gli ha lasciato scampo. Solo in questo modo poteva spegnersi una mente così vivace e iperattiva. A scorrere l’elenco di tutte le cose che ha scritto e fatto Leonardo Sole in tanti anni, viene il mal di testa.

Quande a lûxe...

Quande a lûxe, chinando zù da-i bricchi
furtiva comme ‘n laddro de cavalli
a va a pösôse, primma ancon d’arvise
in lampi e spruìn, ‘n sciö fì do çê,
mi me ritrovo, sensa poi pensôghe,
lazzù ‘n te l’isoa, proprio ‘n mezo a-o sô.
Comme ‘na börca de pappê de strassa
a va scûggiando lenta ‘n mezo a-o mô
spunciò da n’öia che a s’è appena isò,
cuscì mi vaggo, abbarlûgau da’n séunno,
a perdime ‘n te ‘n mô de sensasuìn.
Me pô d’ëse ‘n’ochin de mo ‘n ti schêuggi
o ina farfalla ch’a se bagne a-o sô

Malincunìa de ‘n giurnu

Remuìn de vento forte in scia Punta
e l’unda che a se franze lenta lenta
mentre deré a l’Isua o sô o tramunta
e o çê o brüxe ‘n fögu sensa sciamme.
Culuri inbescighé tra russu e viola
in tu cutùn de nüvie là e chi gianche :
culuri de ‘n pittù che o se diverte
a rende o çê ‘n quadru sensa sfundu.
Ciù tordi a lun-a con pasiensa a pigie
pe n’uégia tutti i bufi culuré.
Reste chi e là cuarche suspìo viola
malincunìa de ‘n giurnu che ciù u nu gh’è.

ROMBI Bruno

Sos pantasimas essin dae sas tuppas

Inuve su pratu
imbenit sa carchera
s’abba rughiat

trona-trona

dae sa rocca ‘e s’astore

abba cantata
sutta bancales de ruvu.

Una die semus intratos
in s’iscuruluchente
illonghiatos contra a sos pontes
in s’ora imbreaca.
Poi no’ semus istatos
ateru che pantasimas
puppas
marias pettènas
surviles
mammotis
crapas a muilu
babbarrozzis

frichinatos
pro su tophet.

A su torrare ‘e sas carenas

S’aghera er galu de nive

Alma mater

terra
mela melagranata

atta a mesu luna
in custu sero de Sant’Andria
Chi non benit bene a precare.
Su Deus chi aimus creitu
izzu ostru izzu nostru

s’est aumbratu
affumatu
in bucca ‘e ziminea
braia mori mori
a sonos de caminata lepia.

So’ ispiritos
nche uran sos pizzinnos
nche los pican

intro de sa bertula

canno sa ninna nanna
sonat caddos de calentura

PIRAS Natalino

Camineras de Abba Sentieri d'acqua

Questa quì, Camineras de Abba / Sentieri d’Acqua, poesie bilingue, hè stata stampata in sesta pruvisoria è cumunicata ci da Neria De Giovanni à posta pè a nostra rete di testi literarii.

No isco da cando

Indunu seculu sufferente
s'arcu de su tempus
tendet un'ammentu
subra su filu de sa memoria.
No isco dae cando
penso subra sos ojos de s'ateru
sa pupia mi leat:
unu bucu nieddu
unu puntu maravigliosu
un putu chèna fundu.
No isco dae cando
s'ojada abberit cunzàdos e chisuras

Frizus de oro

Comente una mariposa
chircat s'oro de su fiore
su silenziu meu 'olat
subra s'ischimùzu de s'avreschida
chirchende su nomene tou.
Sos ojos ti pissighint
addaenantis a sos tuos
s'isfidant a duèllu
si tardo
mi ferint
e non cumprendo.
Pibiristas piedosas
abbasciadàs a pagu a pagu mi salvant
dae unu disizu mai inchidu
affannu de nues.
Sas camineras mai connotas
diuentant frizzas de oro
pro colpire su Chelu.

Pages