Stu dopu meziornu
l'aghju vistu,
si hè ficcatu cum'è un latru,
attente à ùn lascià
vistiche daretu à ellu,
hà stracciatu e so lettere,
è nantu à u mo corpu
ci hà squassatu i so marchi.
Scrurdendu si
chì crimine perfettu
ùn ci ne hè.

Angoscia
di ogni parolla
ch'ella vulia palisà
è po interrà viva.
Pena
penangola.

A pele esticada emoldurava-lhe os ossos. Era possível tocá-los um a um como quem desfia as contas do rosário que já não contam nada. Porque as palavras irritam a pele, rompem os tímpanos, magoam as lágrimas.
Agora que as expulsaste da boca, caminham dentro de ti: arame soldado no fundo das entranhas.
Olho a pouca carne que lhe segura os ossos, as cicatrizes que o coração arrastou dentro da vida.
Facto curioso: no meio de tanta amargura, como foi possível subir-lhe o açúcar?

As cadeiras sentaram-se para receber o poema.
As estantes vazias emolduravam a sala enquanto a escada em caracol se retorcia no vazio.
As palavras dependuradas do tecto. Vistas em perspectiva, modelavam linhas que convergiam no ponto onde se construía o poema. Atravessava a sala e acomodava-se no coração dos homens, e página a página, os corações pulsavam verticalmente nas estantes.
Gotas de música pingavam no interior dos espaços verticais. Intervalos vazios deixados pela respiração.

ubiu as escadas para encontrar o mar. Não fume pela sua saúde, ou pela minha hipocrisia. Lá fora, lá fora, pode desenhar as ondas com o fumo. Ondas que caem no chão da América.
Invisíveis. Sonoras. Quase no ar, as ondas.
Sete da tarde na rádio de Bastia. A mesa, redonda, convidava à intimidade. Soaram palavras a contar a história, soaram acordes a contar o lugar, soou até o telemóvel que deveria estar imóvel. Moveu-se o coração. Eram oito da tarde. Parecia sempre.

أشهد أن أول النور نهاية الظلم

أشهد أنى قد قتلت غيلة
وانتكس العلم
أشهد أنى لم أخض معركة
يفوز فيها المرء تارة
وينهزم

أشهد أنى قد شهدت:
اكتملت شهادتي
وارتفع الآن القلم
وانطوت الصحائف المموهات
جفت الدواة
لم تبق سوى بقعة دم
تجلطت فوق تراب نينوى
وانعقدت
حتى أضاء الأحمر القاني الرماد
يالها من لوحة
قد توجت بالحمرة السواد..
سبحان الذي لون
سبحان الذي رسم!

J'atteste (*)
le début de la lumière est la fin des ténèbres,
le début de la lumière est la fin des ténèbres.

J'atteste
j'ai été tué par trahison,
le drapeau est en berne.

J'atteste
ne pas être descendu dans l'arène,
l'on en sort tantôt vainqueur,
tantôt vaincu.

A cosa ùn hè difinita da u volumu
O da a forma.
I cosi ùn cunnoscini
U parametru di u nienti o di l’immensu,
Amicu meiu !

U valori di i cosi hè in u svilà si
In a so pruntezza
Micca in I cantari è grammi

A cosa hè un misteru
L’upacità di u so codici và
Finu à u ghjornu di u Ghjudiziu
Quandu si sbiddica di a risa
U scemu- da u zelu di l’intelligenti !

A cosa hè un simbulu
Chì ci ni semu scurdati tutti
Ciò chì prima s’intindia.

I lingui s’illuminani cù l’inchjostru
Di a zitiddina
In i tempi di a scrittura
Nantu à i foghji scurrini i so sicreti
È po I vucali l’annegani
In a so murbidezza

I mari s’illuminani
Cù I so fondi
L’animi cù I so brami
Cù I so cuntrarii s’illuminani I verità
I criaturi cù l’organi
I monti cù a furmazioni

A cosa ùn ci credi in a cosa
In l’ignuranza di a nova era
Ghjacciali
Ma a risurrizzioni di a luci
Ristituisci a fedi à i miscridanti
Cusì a vita riteni a so fedi