Versione :

Avènement même effacé

Avènement même effacé
Une poursuite tour à tour
Une attente où en se dénouant
Quel espacement immense me prenait
La vivacité des oiseaux voit
C’est chaque fois il y a un brouhaha
Et je vais tomber je tombe en moi
Un bercement la béance
L’impatience qui s’approprie
Sans que la peur de fuir ne sache
Promptitude distincte et attachement
Soulevés de hâte en hâte
Indissociables comme hurle
Le tremblement dont l’affirmation serait
Dans ce qui n’est pas dit encore
Un instant qu’au milieu des récifs

VARGAFTIG Bernard

Natu in u 1934 in Nancy induve campa. Insignante, fù dinù cunsigliere per a puesia à u serviziu di a Cullettività di Lorraine. Trà 1940 è 1944, passò a so zitellina à piattà si cù a so famiglia da a persecuzione nazì. Dapoi La Véraison, publicatu da Gallimard, sò esciuti 15 racolte di puesie di Bernard Vargaftig. S’hè occupatu dinù di a publicazione di antulugie, Poésie des Romantiques, è Poésie de Résistance. Hà vintu u premiu di l’Accademia Mallarmé cù Vitesse in u 1991. Participeghja à parechje riviste literarie, Action poétique, Europe, Faire-Part.

Intenção de Outono

Queria compreender o outono,
tantos e diversos amarelos,
caindo e atapetando o chão.
Fácil é o veréão,
Seu espetáculo de sol sobre o azul.
E a primavera com seu ramalhete
de bromélias febris; de acácias
e de orquideas selvagens.

Queria compreender o outono,
seus amarelios que caem;
sua intenção de aos poucos avençar
até a neve - o inverno
com seu horizonte de chumbo.

O Barco Bêbado

Mostrou o poema a seu amigo,
Com a certeza adolescente
De que na França, ninguém
Faria algo tão bom naquela época de ouro.

(E, provavelmente, estava certo)
Depois, mudou as armas; mudou
de ramo. Arranjou uma mulher.
E se acabou,
como a esfuziante for do hibiscus
que dura um dia, murcha e cai nochão.

(Há coisas grandes demais para os dezoito anos)

Ode ao silêncio

Vesti o silêncio com teu rosto.

Na passagem das horas, fiquei menos só;
fiquei mais triste.

Somente ao construir
a tua ausência
é que pude entender
de que consiste.

Não me importa o que tu és ou não és,
mas o que tanto foste
e que persiste,

ornamentando o silêncio.

As pa.l avras te recriam
do fundo irretocável do passado
como uma silhueta móvel.

IMST

Os altos, robustos, distantes
dedos estão crispados em torno
da palma da mão, com unhas de
creme - é uma concha; nela
uma pérola reluz, ao primeiro
sol de verão. Mais alto e
ainda mais distante,
o seio de Astrid convida-me,
mas transforma meu sonho
num exercício de contemplação.

TAVARES Ildásio

Hè natu in Baia in u 1940. Prufessore di literatura portughesa à l’Università Federale di Baia. Hà vintu parechji premii di puesia (Prémio Nacional de poesia Jorge de Lima, 1993), participeghja à cuttidiani, Diário de Notícias de Lisboa, o à riviste culturale, quella per un dettu iberuromanica, Serta. Hè statu traduttu in l’America latina sana ma dinù in l’America suprana, è in Europa. Puemi, rumanzi, assaghji, hè ricca l’opera di Ildásio Tavares. Frà altri, i so ultimi libri esciuti: Livro de Salmos, 1997; Odes Brasileitas, 1998; Arenga (cù Casimiro de Brito), 2000.

Versione :
Uriginale

Terrazza di caffè

Trad. Ghjuvan Maria Comiti

O nome do cão

O cão tinha um nome
por que o chamávamos
e por que respondia,
mas qual seria
o seu nome
só o cão obscuramente sabia.
Olhava-nos com uns olhos que havia
nos seus olhos
mas não se via o que ele via,
nem se nos via e nos reconhecia
de algum modo essencial
que nos escapava
ou se via o que de nós passava
e não o que permanecia,
o mistério que nos esclarecia.
Onde nós não alcançávamos
dentro de nós
o cão ia.
E aí adormecia
dum sono sem remorsos
e sem melancolia.
Então sonhava

D’après D. Francisco de Quevedo

Também eu ceei com os doze naquela ceia
em que eles comeram e beberam o décimo-terceiro.
A ceia fui eu, e o servo; e o que saíu a meio;
e o que inclinou a cabeça no Meu peito.
E traí e fui traído,
e duvidei, e impacientei-me, e descartei-me;
e pus com Ele a mão no prato e posei para o retrato
(embora nada daquilo fizesse sentido).
Não subi aos céus (nem era caso para isso),
mas desci aos infernos (e pela porta de serviço):
comprei e não paguei, faltei a encontros,
cobicei os carros dos outros e as mulheres dos outros.

Pages