Ùn sò fatta per i silenzi decisi…
Pensu troppu, parlu troppu,
Risentu ancu prima ch’ellu principiessi.
Sò ‘ssa donna appena troppu sfacciata ind’è l’ochji,
Appena troppu lesta in e parolle,
Chì sciacca una verità sputica trà duie scaccanate,
Cum’è una lacrima scurdata nant’à un visu zitellinu.
Sò di quelle chì sò fighjate cù mezi surrisi,
Perchè chì ùn si sà mai se sò un ghjocculu o un schjaffu.
Ùn aghju amparatu à stà zitta quand’ella ci vole,
Ùn aghju l’eleganza di a ghjente savia,