Oh Italia matta d'una gent scumparsa

Oh Italia matta d'una gent scumparsa,
amis che s'encuntràven per la strada,
tusann dai fresch bèj gamb, oh bèla rassa
che me faseva vív del sò parlà,
üsèj che sura nüm se inamurava,
cansun nel sû tra biciclett e tram:
e 'dèss sun sul e sculti la memoria
che vègn dal dulurà de la citâ,
e dénter g'û antiga la passiensa,
ciali cuj piant e il ciel l'è sura mí,
lingér 'me quèl ventàss d'una pujana
che de luntan la fam la porta al vív.