Cando o vento regresa dun insomnio mariño
e roza a pel da infancia, a nudez embriagada
no límite da auga.

Cando unha estrela branca precipita o desexo
no tacto estremecido do tempo.

Cando un claror nevado xira nos corazóns
e acende a transparencia do mundo.

¡As praias!

Ese asombro no pálpito da carne,
unha voz azulada que treme no silencio.

O corpo sabe ben na flor da lonxanía
cando no corpo había un salouco de espuma.

Vede aí nese abismo o perfil infinito do mar,
o seu espasmo verde
cando entra en nós coa súa polpa secreta.

O corpo pensativo,
cando os seres bebían a luz.

O corpo iluminado pola oración diúrna da brisa.

A contracción suave dun clima.

Unha aleación perfecta de frescura.

¡As praias!

Lembrádevos agora do alento prateado dunha brasa,
das lámpadas lonxanas que acenden os soños.