Dala luna y plu dadalonc me vën
l chiet che toma dal ciel
dla nuet sarëina, smesureda,
sul uet dla stredes, sëura i tëc.
Y l nes abina pundui daujin
piei tl striunët dl jì
bel amesa l tëmp
che passa mucian
sciche la speranza,
l duel y la vita
che spartion danter nëus.
Ntant nes tralascea
la pesc de chëst’ ëura
y ie te bosse y tu mëtes ti man
frëscia sun mi cuer.