Sa pampa

Altu - in su troppu romùriu
e in su troppu silenziu - amori,
cun is passirilantis de sa luxi
su coru s’inarcat in is celus.
Non sighit ateru bòlidu che unu sentìdu
lèbiu, fuìu chini scit a cantu tramperìas
i a cali temporadas, fini
arrastu di alas in su mori. Hapu
circau sa luxi e bollu vetti a tui,
doppiu naviu de carrigu. Nisciun’atera
tenit stiva aici prena : totu su prantu
e s’arrisu, su pagu gosu e sa pena.
Tui ses che cammellu sidìu
de un’oghiada, lambriga nùa chesciàda,
e sfidas su sidi longu de una truessàda
intra un’imperdau de isteddus. Est custu
su desertu chi t’incadenat in bramas
a biviri - che scrau - su troppu amori.
Ma si schiringias i lavras
a su prexiu de un’arrisu
est giai riscattu : is dìs
de is arangius e de sa menta
torrant a fragai. Intra nosu
tenint prus forza is sonnus,
aundi si perdint e s’agatant is cosas,
chi non totus is fueddus scrittus
de sa pinna de unu poeta.
Vetti is passirilantis burdellosus
- pinnas lebias in su bentu
chi hanti bìu allugorai su celu - connoscint
cali macchiòri movit sa sanzainedda
tra allirghìa e dolori. Is bisus nostrus
possidint una crai : s’abettu
de una beridadi prus manna. Nosu,
in s’allirghia de s’arrori,
animas de passirilantis beccius,
prus a stesiu de sa vida
bieus giai sa pampada de cussu lugori
chi si prenit is ogus relichinaus,
prus sigura de totus is nostrus sabioris.