Quande a lûxe...

Quande a lûxe, chinando zù da-i bricchi
furtiva comme ‘n laddro de cavalli
a va a pösôse, primma ancon d’arvise
in lampi e spruìn, ‘n sciö fì do çê,
mi me ritrovo, sensa poi pensôghe,
lazzù ‘n te l’isoa, proprio ‘n mezo a-o sô.
Comme ‘na börca de pappê de strassa
a va scûggiando lenta ‘n mezo a-o mô
spunciò da n’öia che a s’è appena isò,
cuscì mi vaggo, abbarlûgau da’n séunno,
a perdime ‘n te ‘n mô de sensasuìn.
Me pô d’ëse ‘n’ochin de mo ‘n ti schêuggi
o ina farfalla ch’a se bagne a-o sô
o ûn moscìn che o s’è adesciau appenn-a
e o l’à zà puîa do becco d’ûn rondòn.
E vagu, vagu, spuinciàu ormai da’n vento
sensa savai donde devo annô
mentre o sô, con ‘na côa sempre ciù lörga,
o fascia a serpentinn-a borche e mêu.
Alloa m’adescio, arvindo ben i êuggi,
e m’accorzu che l’isoa a nu gh’è...
che mi sun sensa borca e sensa mô.
Cosci tûtto o me annô pe öche e schêuggi
o se fa séunno, o se fa illûxion...
e mi, comme o moscìn appenn-a addescio
finiscio ‘n bocca da realtaé abbrascò.