Spechju sciappatu

Spechju sciappatu

In un mondu chì gira à rompe chjavette è frombu,

Duv’è l’infurmazione ci annega, sbambanati, tutti simu,

Cunnettati, ma persi in ‘ssu mare immensu,

Un battellu senza bussula, senza rifiatu, ciambuttatu.

 

Spechju sciappatu, sprindori difurmati, dilusori,

Un mondu in equilibriu, fragile è pienu di pauri,

Si cerca un sensu, una stella, un fanale luntanu,

Ma l’avvene hè incertu è i chjassi s’intricanu.

 

Inugualità spalancate, spaffature, ci alluntanemu,

A sperenza si rassegna, i stremi s’attiranu,

A pianeta soffre, u clima si sregula,

Si fraza, si ghjetta è a natura si vindica.

 

Spechju sciappatu, splindori  difurmati, dilusori,

Un mondu in equilibriu, fragile è pienu di pauri,

Si cerca un sensu, una stella, un fanale luntanu,

Ma l’avvene hè incertu è i chjassi s’intricanu.

 

È purtantu in fondu di noi, una cenullela splende,

Una brama di scambià, di custruisce un statulu novu,

Inseme, uniti, pudemu creà ‘ssu mondu,

Duve ghjustizia è pace regnanu, duve a vita pò rinasce.

 

U spechju s’hè sciappatu, ma u pudemu riappiccicà,

Un mondu in riequilibriu, à noi d’assicurà lu.

Truveremu a nostra strada, a nostra stella matuttina,

È aduchjatu serà l’avvene, hè chjaru è sicuru.