Spechju sciappatu
Puesia
Spechju sciappatu
In un mondu chì gira à rompe chjavette è frombu,
Duv’è l’infurmazione ci annega, sbambanati, tutti simu,
Cunnettati, ma persi in ‘ssu mare immensu,
Un battellu senza bussula, senza rifiatu, ciambuttatu.
Spechju sciappatu, sprindori difurmati, dilusori,
Un mondu in equilibriu, fragile è pienu di pauri,
Si cerca un sensu, una stella, un fanale luntanu,
Ma l’avvene hè incertu è i chjassi s’intricanu.
Inugualità spalancate, spaffature, ci alluntanemu,
A sperenza si rassegna, i stremi s’attiranu,
A pianeta soffre, u clima si sregula,
Si fraza, si ghjetta è a natura si vindica.
Spechju sciappatu, splindori difurmati, dilusori,
Un mondu in equilibriu, fragile è pienu di pauri,
Si cerca un sensu, una stella, un fanale luntanu,
Ma l’avvene hè incertu è i chjassi s’intricanu.
È purtantu in fondu di noi, una cenullela splende,
Una brama di scambià, di custruisce un statulu novu,
Inseme, uniti, pudemu creà ‘ssu mondu,
Duve ghjustizia è pace regnanu, duve a vita pò rinasce.
U spechju s’hè sciappatu, ma u pudemu riappiccicà,
Un mondu in riequilibriu, à noi d’assicurà lu.
Truveremu a nostra strada, a nostra stella matuttina,
È aduchjatu serà l’avvene, hè chjaru è sicuru.