A ballu tango

Aeroportos

1. So isetende dae prus de duas oras, e isetare non m’est pràghidu mai. Già l’isco chi no li praghet a nemos a isetare sena resone peruna, ma est chi a mime mi faghet ammachiare. Ando dae una punta a s’àtera de su cherbeddu, faeddo cun megus a sa muda e a sa sola, m’assustat su bòidu de su nudda. Creo chi una die de custas apo a fàghere unu machine. No isco ite, e però lu fatzo. Mancari mi pòngio a aboghinare frastimende chi so istracu de isetare, chi non bi la fatzo prus. O pigo a subra de su bancone e li pìscio in buca a sa gente chi colat indiferente e cumprida. Una die de custas. Una die. Pro como iseto a sa sola, sètzidu in una cadrea, sicu che pedra, agarradu a unu libru in fatu de s’àteru.

Dae cando so arribbadu in custu areoportu nd’apo lèghidu tres. Unu chi giughia in butzaca, unu chi m’apo comporadu in s’edìcola, e su de tres leende⋅lu dae sa riserva chi pòngio semper in balìgia. E custu andat male, unu libru de mancu de lèghere istanote in su letu de un’albergu nou, in ue no apo dormidu mai, galu.
Comente la potzo apasigare custa conca mea chi curret a milli a s’ora in cust’aeroportu prenu de gente disconnota e sena ànima? Mègius a serrare sos ogros chi no a lèghere galu. Mègius a provare a la carmare custa carena chi m’est fuende dae su coro. Una pinna, dade⋅mi una pinna e unu pìculu de pabiru biancu in ue iscrìere.
Non bi la fatzo prus a isetare custu diàulu de aeroplanu.
Ite iscrio? Sa lista de su chi non m’apo a ismentigare. Sa bussa. Sos documentos. Su billete. Su dinare. Sos nùmeros de sos telèfonos. Su nùmene de s’albergu. Sa carrera. Sa malasorte chi m’òbligat a mi nde pesare dae domo mea pro mòvere a su corru mannu de sa furca. E pro ite? Pro chimbe mìnutos de glòria a intro de custu cungressu internatzionale subra de sas limas minorizadas
de s’Europa mediterrànea. Ando a su micròfonu, lego su chi apo iscritu, nemos m’ascurtat e luego mi torro a sètzere, isetende duas dies intreas pro mi nche pòdere torrare a domo. Cun un’àteru aeroplanu, cun un’àtera die che a custa.
Non ti praghet a biagiare? Deo òdiu a biagiare. Ogni mòida chi fatzo dae domo a su mundu, mancari duret duas dies, mi pesat che duos annos de bida imbolados in sa prus alighera lègia de sa regione.
Mugere mea mi narat chi so malàidu. Chi un’òmine mannu che a mime no est normale chi sufrat pro una cosa chi li resurtat gasi fàtzile a totu su restu de su mundu. E ite dimòniu, ses pagadu, servidu e riveridu in una de sas prus capitales bellas de Europa, e ses a moda de angioneddu su bèsperu de Pasca.
Cando fia pitzinnu pensaia chi mi bastaia a bi pònnere bene bene cara e gasi lu futia deo a Sigmund Freud. L’ischia totu de sa teoria psicanalìtica sua. Cun totu sas pellìculas de Hitchcock bidas in televisione, ite bisòngiu nde tenia de lu lèghere e de l’istudiare prus a fundu. S’òmine, cando ismànniat, est gasi comente est pro unu tràuma infantile, tando, cunsiderende chi dae zero a deghe annos non mi fiat capitadu nudda de ispramosu, su chi deviat capitare de malu mi deviat capitare dae deghe a dòighi annos, a pustis dia èssere unu pitzinnu mannu deo puru, e tando bostu de tràumas. Ma non m’est capitadu nudda. Totu normale, babbu e mama normales, sorres, frades e fradiles totu normales, istùdios regulares, finas sas relatziones cun sas pitzocheddas sunt istadas
semper normales. E tando, dae in ue mi benit custu òdiu pro sos aeroportos, pro sas istatziones, pro sos portos e pro sos biàgios chi mi òbligant a dormire in unu letu istràngiu?