ECCE HOMO....
Era andatu à tirà si dui passi ver’di a culletta di a Tricella, u veranu era statu primaticciu quell’annata è i tarabucci cuprianu u locu sanu. Issa spassighjata permettia d’alluntanà si un pocu da u rimusciu citadinu. S’impustava nant’à una petra à rimirà i monti pinzii chì circundavanu u paese; custoghji innalzati da curà lu. I prufumi trascaldati l’azzicavanu. Aspettava u tramontu di u sole, quand’elli si maritanu u rossu è l’oru per magnificà un paisaghju in una avvampata celesta. Stonda scappaticcia chì abbagliuleghja è sparisce.

