Su fraigamuru

Sutta ‘e una randa bianca
de mendula fiorida
bi sun battor pedras
a signale de una vida.
Ma deo imprendo oe a tie,
omine de calchina e de pedra,
a tie
ch’has un’isganzada’e risu siccu
che-i su ‘entu ‘e su desertu,
a tie, chi ses in sos pilos
biancu de fadiga,
chi has cimentu intro e sas ungias
e-i sas tribulias iscrittas in sa pedde.
Vivat, vivat sa pala,
su piccone, su livellu,
vivat sa lenza, sa taracia, sa palitta !
Cun punzottos, cottas e mazzittas
mudu mudu t’avvias a tribulare
pro poder calincunu declarare :
" Vivat su fraigu e-i sa zivilidade ! "
E tue ?
Tue chi sueras pro custu,
chi siccas in su piubere
sa gioventude tua,
chi mustras in cara tantu patimentu,
chi pares su retrattu ‘e su dolore,
tue chi tribaglias mudu mudu,
tue ses solu, solu fraigamuru.
Ma deo canto oe pro a tie,
antigu babbu de fizos non tuos,
in custa terra chi totu est antigu,
su tribagliu, s’odiu, su dolore,
sa leale amistade pro s’amigu.
A tie chi a mesudie in puntu
ti frimmas
prezisu che unu zirasole,
mancari azzottadu de suore
a manos in barras sonniende
istraccu e cansu ti pones a pasare.
Ti chi ‘essis gasie da-e sa pinneta
e unu palattu ti pones a fraigare,
ma a s’impuddile, che onzi manzanu,
già ses proprietariu ‘e una gavetta
iscolumada a mesu de recatu
cun pagas rosuzas de ozu ermanu.
E si cun su giornale hana de ti pisulare
sas pagas cosas bonas ch’has in conca
las iscultas che cantigos de tonca
e da chi tantu non nde ‘ogas filu
nde faghes cappiales de pabilu.
Ma tue forsis non odias
proite t’avvelenan
de falsas promissas
e proite meda che a mie
han timoria ‘e s’imbruttare
chena tempus pro pensare
chi si non t’agguantat sa puntella
che un’istrazzu ti pones a bolare,
e pro ammentare una vida
restan battor pedras
e una randa bianca de mendula fiorida.