Su parrer frimmu istrinat su’e pius

A nos ch’ettare, tia narrer, da-e sa ventana a faca,
che’piseddos iffainados chi tantan sa pedde tua,
trunchendenos una lara a bucca aberta.
Tiat esser su nudda a s’isettare, e bell’e gai
a chircare unu mediu, chi si siat.
So nende ‘e no lu fagher pro a tie, de pes
ch’imparemus a ballare pro muntenner
s’acchilibriu, e de unu zertu ammentu
in mesu ‘e irmentigos fitianos.
A fac’a su ‘e perisse manigaresi ‘e ojos tuos,
faeddo, a contu meu, sen’impazzu.
De no agabbare. De calchi ‘isione.
No amus a sighire su rosariu
de ciccas de s’interradore.

Idda boida, lughes a perisse,
su parrer frimmu est bistadu die cun die
sa trassa muda ‘e sa terra ortulada.
Isterrende sentore e istrepizu ‘e pasidore
amus a manigare teremas a poddighe.