Versione :
Corsu

Una Lettura ....

Cent'anni, centu mesi... di J-Y.Acquaviva (Colonna Edizioni, ghjinnaghju 2004) hè un scrittu cortu (86 pagine) è tostu, trà nuvella è racontu “filusoficu” s’ellu si vole circà una sumiglia generica. Si impalca nant’à una fizzione chì porta à riflette à a vita trà umanità è animalità è, in cunsequenza, à mette in critica l’idee pronte è leste in issu duminiu.

Una criatura lacata da a mamma morta in partu si alleva in muntagna. In fatti, hè un servu, ligatu à un babbu pastore, mutu è solu. L’amparera di u cuntattu cù l’Altru si farà cù u pesu d’issu silenziu asuciale, per cusì dì. Sensualità tamanta ma sensibilità pocu è micca ind’i fora di u risente. In realità incapacità à dì, à cumunicà, à barattà per mezu di u linguaghju. U zitellu hè manescu in issu mondu chjosu chì ùn manca di affettu rozu, ma ignurante di l’umanu altru. A cundizione di l’umanu li sarà palisata à pocu à pocu, dopu mortu issu primu babbu.
A narrazione si svolge in 16 capituli curtissimi (da 1 à 5 pagine pè u più longu) da issa prima tappa (« Nanzu di parte ») à l’ultima ("A l'aringuarsciu"), cù un filu narrativu chì volta à l’iniziu è dà cuerenza à una fizzione turnata metafora: u viaghju da sè à sè di Lisandru, persunagiu è narratore. Cusì ramintate, sò 14 arrette di un viacruci paganu chì face francà ogni sperienza sensuriale, affettiva è suciale (affezzione, amore, crudeltà, mendicità, patriutisimu, vita militare è carcerale). A prima metamorfosi inghjenna l’omu (p.25: “Si chjamava Petru è fù ellu à aiutammi a campà a mio mutazione...”). A seconda volta à a primura di l’animalità (p.7: “È turnai à l’animale, vultai u spinu à a mio prima umanità...”). A vita stessa sbocca nantu à l’impussibilità di campà cun l’altri, in a sucetà. A bramà di vultà si ne in una vita di stintu è di sulitudine si intupperà ancu ella à un fiascu.
Tandu, chì saranu issi paesi duv’ella volta l’acqua ammintata da u titulu? È à l’ultimu, l’onda di l’abbracciu fiuminale ùn pare tuttu a morte vuluntaria?
**
U libru hè impastatu di una visione pregna di disincantu, ma incantatu da una scrivitura mantenuta è purtata da un estru pueticu chì insegna in modu nettu a funzione alta di u literariu: “Forse ùn ne aghju piazza in a realità. Allora sunnieghju.” (p.86)
Ed hè propiu quessa a sfida di ogni scrittura literaria: purtà u so lettore in un universu fattu in tal manera ch’ellu dia l’illusione di u reale. U fintu diventatu più veru chè u mondu reale duv’ellu hè u lettore. Quessa hè a cundizione prima di l’incantesimu literariu. È issu incantesimu custì ùn si pò inchjustrà in nisuna regula nè racumandazione, murale, ideulogica o altra. U libru più impastatu di disincantu pò creà l’incantesimu di a lettura, è quellu più carcu à piccature di ottimisimu è intenzione belle cagiunà u disincantu più pisiu.
**

Tandu si brama ch’ellu sia lettu assai stu libru Cent'anni, centu mesi... A visione è l’idee chì l’intreccianu, pare ch’elle ùn portinu tanta cunfidenza nè speranza in a sucetà di l’omi urganizata à modu d’oghje. È puru l’invenzione di un itinerariu da l’animalescu à l’umanu è po u ritornu à ritimi è mondu più di stintu chè di cultura insegna, ancu senza vulè la, a strada chjuccuta di u campà. È quessa sarà più u messagiu di u scrittu literariu chè u prugettu –esplicitu è cuscente?- di l’autore.
Un’impressione, per finisce, in quantu à a custruzzione, u filu narrativu di a storia sviluppata longu à i 16 capituli. Soca saria stata più asgiata l’entrata in issu mondu s’è l’autore avessi messu, duie cusarelle in più da pudè identificà, subitu in e prime pagine, a natura umana di quellu chì parla.