S'ùrtima Pagina

Traduzzione da

Cando su pèndulu de sa sala aiat tocadu ùndighi bias, fiant belle duas oras chi Anton Pàulu fiat a subra de sos pabiros de su Munitzìpiu. Aiat istudiadu s’ampriamentu de sa carrera de Funtanichja, su fràigu de un’àtera riserva de abba, e sa sistematzione de su tzentru giovanile. A la nàrrere giusta, aiat fatu avantzare sos traballos e nde fiat cuntentu. Ma in prus, sa boghe chi curriat in bidda l’aiat fatu male a su coro e custas duas oras de traballu nde l’aiant catzadu su malumore. Si nd’aiat bogadu sos otzales, los aiat postos in s’istùgiu, aiat abbertu su calàssiu de s’iscrivania e postos acanta a sas pinnas. Poscas si fiat sètzidu in poltrona e aiat allutu sa televisione (…) Totu im una aiat intèndidu abberende·si una ghenna pròpiu cando su giòvanu trotaiat tranchillu in unu pradu. Oòh! Aiat cumprèndidu, difatis, chi fiat sa sua.

– Intrade, intrade!
Fiant issos, sos birbantes. Ghjuvan Marcu e Vincensu. Cun su contu de su tzarameddu, si nde fiat belle ismentigadu.
– Bona sera o Anton Pa’!
– Bona sera, pitzinnos! Como chi seis gente de domo colade a coghina, aferrade cudda ampulla de muscadu in frigo e leade·bos duas tassas (…).

In su mentras chi Ghjuvan Marcu leaiat s’ampulla, Vincensu aiat batidu tres tassigheddas e las aiat postas a subra de sa mesighedda tunda de sa sala.
– In ue fìais su sero chi est brincada sa postatzione? – aiat pregontadu Anton Pàulu (…)
– Fìamus inoghe cun bois, Anton Pa’, non bos nd’amentades?
– Finas a sas bator de note, e poscas?
– Semus partidos dae inoghe a oras de sas chimbe,
no est beru? – aiat naradu cun boghe firma Vincensu.
– Ma ascurtende ti ses? A chie pensades de lu fàghere creere?
– A sa gobba e a sos gendarmes – aiat naradu Ghjuvan Marcu.
– A sos àteros no lis importat nudda.
– Ma non bi seis abigende chi mi faghides còmplitze de un’atzione chi deo non so mancu de acordu?
– Ais naradu chi bois non fiais cun nois, ma a costàgiu nostru! – l’aiat naradu Vincensu.
Anton Pàulu galu esitaiat intre sa gana de nche los iscùdere a foras e de l’acabare o de sighire a los acollire pro pòdere abarrare a cuntatu cun issos e chircare de los cumbìnchere. B’aiat pensadu bias meda a comente fàghere cun issos. In fundu in fundu, ite chircaiat? Sa cunditzione sua de vitzesìndigu e sas positziones suas bene connotas dae totus, contra a sos autonomistas, nono, sos natzionalistas, lu poniant foras de ogni suspetu. Mai, sa gobba podiat bènnere a compudare in domo sua. Pro sas sacas, su chi las aiat a agatare non fiat galu nàschidu. Como, però, non bi cheriat àteru chi sos birbantes l’aerent pregontadu de fàghere a testimòngiu farsu. A sas chimbe de mangianu, in domo non bi fiant prus cuddu note. Duncas, fiat pròpiu beru chi issos fiant in falta. E si sos gendarmes beniant a l’interrogare, ite diat fàghere?
– Salude, o Anton Pa’! – aiat naradu Ghjuvan Marcu.
– Salude e giudìtziu! – aiat annantu Anton Pàulu.
– Ma semus de acordu, o Anton Pa’ – aiat naradu Vincensu, – semus de acordu. Su giudìtziu non est mai dae una parte sola.
– Tando naramus chi bi nd’at prus in sos betzos chi no in sos giòvanos – aiat insìstidu Anton Pàulu.
– Beh, custu faghimus contu chi non siat gasi– aiat naradu Ghjuvan Marcu.
– Apo cumprèndidu, cambiamus allega. Pro ite ais fatu brincare sa postatzione? – aiat pregontadu Anton Pàulu.
– Ite nd’ischides? – Aiat rispostu Vincensu. – Bois non nd’ischides nudda. Si cherides èssere a costàgiu nostru, ischide chi a sas chimbe, cuddu note, fìamus inoghe, in domo cun bois.
– E ponimus chi emmo! Ma sa manera bostra de fàghere non est legale – aiat naradu Anton Pàulu.
– No est legale, – aiat naradu Ghjuvan Marcu – ma est legìtima.
– Bah, bah! Non gioghemus cun sas paràulas! – si fiat innervosidu Anton Pàulu.
– E mancu gioghemus cun sa libertade de su pòpulu – aiat annantu Vincensu.
– E chie faeddat de libertade? – si fiat annichende Anton Pàulu.
– Sos natzionalistas ebbia! – aiat naradu Ghjuvan Marcu.
– Sos àteros s’acuntentant de mandigare in sa manu de sos meres issoro.
– Semper su matessi arresonu! – aiat isbotadu Anton Pàulu.
– Non as a pensare de nde torrare a pìgiu cudda de su lupu e de su cane, nono?
– Sa luta, e non sa violèntzia, est s’arma de sos chi non tenent prus àteras maneras pro s’espressare. Finas Cristos at agafadu s’atzotu pro nche catzare a sos mercantes a foras dae su Tèmpiu – aiat naradu Vincensu. –Ite mèdios l’abarrant, a su dèbile, pro si difèndere dae su potente chi l’agredit?
– Ma non t’est agredende nemos! – aiat naradu a forte Anton Pàulu.
– Ca bos ant furriadu su cherbeddu cun sos arresonos issoro. Bos ant iscantzelladu sa cussèntzia de
èssere parte de unu pòpulu – aiat naradu Ghjuvan Marcu.
– A bonu bos siat! Non cherides intèndere nudda –aiat naradu Anton Pàulu chi la cheriat acabare.
– Ca bois nde cherides intèndere meda! – aiat naradu Vincensu.
“Lampu!” pensaiat Anton Pàulu, non b’at mèdiu de los cumbìnchere. Ma non chèrgio arribare a brigare ca si nono brincat puru sa possibilidade de arresonare.
– A su mancu m’ais a promìtere, – bi fiat torradu Anton Pàulu – chi no ais a fàghere brincare nudda pro carchi tempus!
– Istade tranchillu, Anton Pa’! Finas a cando giughides bois sas sacas!
A Anton Pàulu li fiat fuende unu risigheddu. A cheres bìdere chi a sa fine su capu de sa grefa diat èssere isse?
Su pèndulu chi si pariat calladu cando bi fiat sa discussione, fiat torradu a bàtere sos segundos in modu pagu discretu. Anton Pàulu e sos duos birbantes aiant isboidadu sas tassas e fiant andende a sa ghenna. Sas lughes de foras fiant mortas e finas sas de sas bentanas de sas domos de sa pratza. Sos duos galliofos si fiant pèrdidos in su note che furones. A luna splendìa sopra a Bastia, u Vechju Portu parìa cuntemplà. Ma a custas oras, non s’intendiat nen chiterra, nen mandulinu. Petzi su silèntziu tapaiat sa bidda chi aiat fatu bastante sonu, comente su chi faghet s’arrutinu chi ismolat sas resòrgias. Su fatu istat però chi, dae carchi die, non fiant ismolende resòrgias.