Tucaru e chijìna

ma sas margaridas larirujas,sas violeddas subbadas de tentare e sas atandas sonni sonni si lean sa proja de s’inchinonzu.
(Oscar Wilde)

Leas a iscriere, forsis no a
boghes truncas,cun arveschidas chi no ape potidu chircare
meda prus addae de s’ammentu e de s’olvidu,

istigo sas retzas e sos corpos fines,
su proite de sa morte, o custa tumba de roma e bedusta,
prena de fozas chi s’atunzu che franghet a priu,

e est como chi faghet fritu, meda prus fritu,
e bàrigan taxis pro unu sera sena proja,
chi eo, solu corpus de linna e de tzimentu,
apo potidu fraigare,de custas raighinas,calunos ammentos:

apo dassadu sas melarenadas
in un’aera murena, las apo dassadas
e imbaran che una loriga de aera chen’iscritura.

Mai dia ismentigare amargamente sos seros,
sas paginas gai nidas e iscritas,
o su corpus sou selestu, maculadu, chi naran de te,

e est propiu como chi mi l’ammento, ne deris, ne mai,
cando nde falat afestadu su sole de custu tunciu
in s’ismaldu unicu de cust ‘apusentu;

in su designu sou iscuru. Sebesto su logu murenu dai
un’istampa infr’a sas rocas, populadu de grancos, chi
prus atesu m’isetat,
comente ebbia una carrela selesta de sa roma de paradisu.

Cun sas milli pupias ispampinadas, los conto che cariasas,
a duas a duas, e como rodulan peri sas rugas astrintas
de sa tzitade ‘edusta, de sa tzitade ‘edusta,

in una carrela de roma
in una carrela de roma

e su nomen sou no benit
ebbia infr’a sas fozas de unu campusantu ‘edustu antigoriu.