Sai, ùn era po cusì impurtante...

Sai, ùn era po cusì impurtante
Era una fantasia chì trapassava l’ore
morte in un cimiteriu di vitture.
Eranu ghjambe cunviendu à u calore.
Era a scusa d’avè lu salvatu,
è quella insistenza di timpanu inosservatu
Un prugettu rimandatu o un ricordu troppu giallu,
què ghjera fà quattru ghjorni pulitu.
Era una cità sottu à u nostru caminà,
mustravanu residui i fanali
è intorbidianu i particulari.
Trà l’appattia è a curiosità,
trà u setticcisimu è a surpresa.
E sfumature.
Era una notte, è pudianu esse vintisette.
Era una cità sopra à u mo capu.
Era una petra, un puntellu.
Era una murale appassita ripruverendu un spechju
quand’ellu hè impussibile per mè di ricordà mi l’inni.
Una plastica, un cartone, una indiferenzia
quasì un sussinu.
Cumu a ti puderia spiecà ?
Ci era una musica ghjustu prima di u silenziu.
Passava custindi, è quessu era tuttu.