Versione :
Corsu

NUSTALGIA...


Un scrittu di Cyril Giacomoni


Si dici chi à l'ora di a morti, si rivedi à spiccera una vita sana, fiuri di stondi diliziosi o di i cuntrarietà.
Eddu, ferma quì in bocca à l'orsu à fighjulà u filmu di a so vita scorsa , matriculeghja.
Comu hè ch'eddi m'ani mandatu quì ? chì possu fà quì eiu, tintu di mè ?
Dulori è addisperu ! sò quì in stu locu chì porta un cusì beddu nomu « le chemin des dames ». Chì beddu nomu, o tamantu maceddu ! o chì scumpientu !
M’anu dittu ch’eddi erani i diliziosi figlioli di un rè chì pigliavanu suventi issa stretta…o s’eddi vultaiani oghji ! o quant’eddi sariani addispirati ! addispirati quant’è mè !
Ma parchì m’ani mandatu quì ? Sariu statu cusì bè cù Miola. Miola chì forsa avali hè à a bucata ? Sariamu stati cusì bè à stenda nantu à u pratu tamanti panni sbiancati da u soli,
À l’intornu l’aceddi sbulacchjeghjanu è chì disgrazia d’ùn sapè bulà !
Eccuti à Miola ! Ochji spenti sunnieghja. Mi stocu vicinu è fighjulendu la u me estru si ni fughji. S’è socu culà hè chì culà si ni stà a me vita.
Più in là, un filu di fumu scappa da un pagliaghju, saria una bedda cosa di suvità lu ma… !
Pensu chì dopu à a munta in u compulu s’arrusti un pezzu di panzetta. Sentu u muscu di l’aliva è mi veni u gustu di u pani impichjinatu.
Mì à Francesc’antone chì si ni và à zappà l’ortu. Più sottu, in portu, baddani i barchi. Quì hè a me vita…
Avà mi veni a scola è u tavuloni. Sentu cridà un’andata di ziteddi chì corrini è si parsiguiteghjani. Mi piglia u fretu tamantu è a tremuledda quandu mi voltani i canzoni di missiavu. Com’eddu saria stranu è bè di vultà à a ziteddina ?
Voltu l’ochji è vecu à fasgianu u sameru di ziu Battì chì ghjunghji carcu à legni.
Mi pari ch’eddu pienghji u paesi, forsa ch’eddu pienghji i ziteddi cascati pà una causa incerta, pà nudda ? o forsa ch’eddu pienghji pà mè ?
In tantu sò quì ed hè quà a me vita !
Un chjoccu di campana è u me cori s’avvicina d’a ghjesgia. Mi piaci l’invernu soca calchì nustalgia di i festi nataleschi ? Stondi schieti di goia sirena, segnu di rinascita. Mi scaldu à u focu . dui tizzoni brusgiani.
A piaghja, a noscia tinta piaghja si ni stà cutrata com’è mè è com’è mè inferma aspetta u mesi d’Aprili da rinascia cù u soli ma eiu aspettu a fini
L’aria si rinfresca è mi pari di senta u ventu in i pini. Mì à Roccu chì trinca di viulinu è chì accumpagna u ventu,
U branu ! vecu u chjarasgionu fiuritu è sò centu pastori chì fiscani i pecuri pà i prati. Chì filicità ! stondi inchjudati in u me cori, prufondu, prufondu, prufondu in mè.
Hè quissa quì a me vita , hè com’è a nevi nantu à i monti….Voltu…o la me ghjenti !
O i me lochi ! voltu, voltu ….