Petru Santu campava in un caseddu d’i parti di Coti Chjavari.

Era un latronu  furbu, capaci di tuttu. Ma in più d’essa un latru, era malignu com’una volpi, è nimu l’avia pussutu intuppà. I pinsava tutti !

 

Un ghjornu ch’eddu vacabundava versu Auddè, si pianta in  un paisolu : Scatticia, 50 animi l’invernu. Di fronti à a ghjesgia,  vedi prati verdi pieni di pecuri, vacchi e dui cavaddi.

 

-« Mì chì u Preti hè ancu pastori ! Andemu ghjà à veda s’eddu si pò busca si qualcosa ! »

-« Pan ! pan ! Bonghjorn’o  sgiò curà

- « Chì vuleti o amicu?

- « Sò senza travagliu è  cercu un impiecu. Vedu ch’è vo aveti animali,  è curà li hè statu u me  mistieru. Vi possu aiutà. Ùn dumandu mancu  paga, ghjustu manghjà è dorma »

 

U Preti si dissi : « Trà mè mè, eccu una bedd’affari ! Un pastori chì hà da curà i me animali pà nudd’è nienti, hè una campazioni !»

 

Eccu u latronu impiigatu pà u Preti, è pront’à scruccunà !

 

-« Comu ti chjami ?»

-« Quissa ùn la vi possu dì chì babbu , vulendu taruccà mi hà datu un nomu ridiculu,

    hè  u sicritariu di merria , issu scemu, l’hà cridutu ! »

-«  Dì la puru ch’ùn la diciaraghju à nimu »

-«  Mi chjamu «  Trè Pecuri Ѐ Un Muntò » !  Ma acqu’in bocca mì ! »

-«  Iè, hè riduculi, ma hè detta,  u tinaraghju pà mè. »

 

U nostru latru si miss’à curà l’animali comu ci voli, è u Pretti, a so suredda è a so mamma, chì campavani incù eddu,  erani cuntenti.  Si comu chì tutt’i seri,  dicia à alta boci a so prighera ! Un veru santu !.

 

-«  Comu ti chjami ? »  li dissi un ghjornu a suredda di u Preti

- « Hè ridiculu u me nomu, u vi possu dì ma ùn lu dit’à nimu. Mi chjamu « Aghju A Gratta »

-«  Hè vera chì faci rida, ma ci voli di tuttu pà fà issu mondu ! »

 

A sera, dopu a prighera, eccu  chì a mamma voli sapè anch’edda u nomu di Petru Santu !

-«  U me chjucu, nimu ùn mi a’ ancu ditti u to nomu ! Comu ti chjami ? »

-« U me nomu hè stranu chì vengu da Roma, battizatu pà u Papa!  Mi chjamu  « Dominus Vobiscum ! »

A vechjà pinsὸ chì i stradi di u signori sò cusi scuri, allora u Papa sarà anch’eddu scuru.. Di più ùn capisciia u latinu ! Allora chì pò fà ! Ѐ a s’hè criduta.

 

A notti  stessa, Petru Santu salta in u prati, si piglia trè vacchi, i dui cavaddi è scappa versu  Quenza,  chì era ghjornu di fiera.

Quì,  vendi i trè vacchi  grassi è liscii pà un bon prezzu,  è  à un sgiò, pruponi di venda li un cavaddu.

-« Quantu ni vuleti d’issu beddu cavaddu ? »

-« Cinqui centu franchi »

-« Umbèh ! hè beddu caru ! Al menu ch’edd’ùn sia  una maraviglia ? »

-« Signor’sì ! Moru hè una maraviglia »

-« Allora femu una scumissa : andemu in Prupià. Se a di femu in trè ori, eiu compru u

    cavaddu. ! »

-«  Hè detta ! »

 

S’achjappani, è un’à daretu à l’altru, si mettini in viaghju. Ma pà andà in Prupià, ci voli à passà pà Scatticia, u paisolu di u Preti ! Umbèh !  Comu fà !

-« Forza ùn ci vidarì chi sarà  l’ora di a messa ! »

 

Ghjuntu in Scatticia, u sgiò volsi senta a messa !

 

-« Andemu chì hè un paisacciu. Sò tutti tonti !  Sintaremu a messa in Auddè. » dissi Petru Santu.

-«  Ùn faci nudda, intrimu in ghjesgia, ma in fondu, è dopu ci n’andemu »

 

Comu u  sgiò ci tiniia,  ci voli à accittà..

 Ecculi in fondu di a ghjesgia, Ma à un mumentu, a suredda di u Preti, chì s’era vultata,  dici à a so mamma :

-« O mà, a’ vistu ? Aghju A Gratta ! »

-« Sta zitta, o muccicò ! S’è tù a’ a gratta, gratta ti è basta » ».

 A zitteda, rossa inciapanata,   si taci.

 

Un pocu dopu, a mamma senti a porta di a ghjesgia chì s’apri, si volta è vedi à

Petru Santu !

Comu era u mumentu di a cuminioni, allora và versu l’altari è dissi à alta bocci à u Preti, infucata: :

-« Dominus Vobiscum !  Dominus Vobiscum ! » 

- «O mà , ùn dì scimità, chì semu à a risa ! A messa, a diciu eiu, mcica tù !»

 

À u stessu mumentu, u Preti scopri à Petru Santu è si metti à briunà :

-«  Trè Pecuri  Ѐ Ừn Muntò !  Trè Pecuri  Ѐ Ừn Muntò !  intuppeti lu ! »

 

I parucchiani ani pensu chì u Preti era intuntitu di colpu.  Tutt’intorn’à eddu, u volsini calmà, ma nudd’à fà ! u Preti briunava : « Trè Pecuri  Ѐ Ừn Muntò  ! Trè Pecuri  Ѐ Ừn Muntò ! intuppeti lu ! »

 

In ùn  cumbuliù simulu,  Petru Santu  dissi ridendu  à u sgiò : « Aveti capitu ? Sò tutti malati in issu paesi ! Andemu ci ni in Prupià chì sarà megliu.

 

Ancu u so cumpagnu hà capitù chì i ghjenti d’issu paesi erani più chè pazzi ! Si n’andetini,  chì n’aviani vistu abbastanza

 

Ghjunti in Prupià à l’ora detta, u  cavaddu vindutu  un bon prezzu, u nostru furbu latronu di Petru Santu  si n’andò versu Ulmetu o Casalabriva,  à circà  di truvà altri ghjenti à scrucuna.

 

Allora chì u Preti di Scatticia, u povar’omu, hà circatu di cuntà più d’una volta à i so parucchiani l’affari di  « Trè Pecuri  Ѐ Ừn Muntò », ma presu pà tontu, nimu ùn l’hà  cridutu,  è a messa, a dici  oramaï un  Preti d’un paesi à vicinu.