Antonu si chjamaia. In Castagniccia, era cunnisciutu da tutti  com’un omu unestu è bravu.

Ci vole à dì chì era ancu più chè povaru, è issa situazioni era divintata insuppurtevuli.

Allora un ghjornu dicidi di parta in viaghju pà  circà di fà furtuna,  è eccu lu nant’à strada acchjappatu à u so sameri Muvronu.

Ùn era ancu andatu tantu luntanu chì daret’à una cuddetta si prisintò un castagnu, un puddonu cusi maiò  ch’ùn si n’era vistu in Castagnicia.

-« Trrrrru,  o Muvrò, pianta quì » !

-« Pà mè, issu castagnu tamantu devi  tuccà u paradisu ! Cuddemu ghjà à veda si pà furtuna, ùn truvariu culà quidda ch’e speru sempri di scuntrà, vogliu parlà di  a  Furtuna ! »

Dop’avè liatu Muvronu à una scopa, s’inforca à u castagnu è si mett’à cuddà.

Ѐ codda, è codda….Passatu i nivuli, vedi un celi chjaru è tamantu  purtonu in farru . C’era scrittu in lettari di focu :  «  Paradisu. »

-«  Pan pan »

-«  Qual’hè,  dissi una vocci »

-«  Socu Antonu, u stazzunaghju   di Castagniccia. Cercu à San Petru in Paradisu ».

-«  Eiu sò San Petru. Entri è dì mi ciò ch’è tù voli »

-«  Vulariu truvà a Furtuna, si pà miraculu saria pà issi lochi ».

-«  A Furtuna hè quì in Paradisu ma tù, ùn ci pò anda chì sè vivu ! »

-«  Allora o San Pè, deti mi qualcosa à manghjà è mi ni voltu in casa.

-«  Eccu una tuvaglia. Hè incatata. Ti bastarà di sparghja la, è ti darà sempri tuttu ciò chè tù a’ bisognu. Ma ùn la dì à nimu mì ! chì a ti ponu arrubà ! »

Dopu avè ringraziatu à San Petru, Antonu  fala di u Castagnu è piglia a strada di  Ponte Novu à ù fà di a notti . Com’avia u sonnu , si pianta in un ustaria, dumanda una camara  è dissi à u patronu :

-«  Aghju posu a me tuvaglia piigata nant’à issa tola, ma chì nimu ùn la sparghji.

 L’ustariaghju hà truvatu chì issa dumanda era un pocu strana ! Aspetta ch’ Antonu sia inzzuchittatu, entri in camara è sparghji a tuvaglia nant’à tola! Di colpu  eccu la piena di manghjuscula  famosa, vini, arrustiti, frutti è tanti cosi !

« -Quiss’hè bedda a passata !! Eccu fatta a me furtuna  chì a tuvaglia hè incantata ! aghju da metta una tuvaglia  di i mei chì sò listessi,  è quissa, a mi pigliu ! »

A mani matina, Antonu si sveghja è sparghji a tuvaglia, aspittendu di truvà da chì manghjà, ma si ferma biota ! Nè pani, nè biscotti, nè caffè… !

-« Diavuli ! a tuvaglia hà persu i so puteri ! Pa mè, l’usteriaghju l’hà cambiata! O lu  bruttu! Ma comu si po fà ?  Bisogn’à vultà à veda à san Petru!”

U castagnu ùn hè tantu luntanu. Ecculu torna  davant’à a porta di u paradisu.

-«  Dinò tù » !  dissi San Petru ! « chì ci hè , sò sicuru ch’è tù a’ persu a tuvaglia ? »

-«  Ghjuntu in Ponti Novu, ùn valia più nudda a tuvaglia ! Hà persu i so puteri ! »

-« Pà mè a t’ani colta ! T’aghju dittu di ùn parlà ni incu nimu !!Ùn faci nudda. Issa volta ti  daraghju un sameri chì caca pezzi d’oru . Bastara à dì :    « Sameri, fà ciò ch’è tù devi fà » !

Dopu avè ringraziatu à San Petru è prumissu di ùn parlà ni incù nimu, Antonu si ni volta à l’Ustaria in Ponte Novu, nant’à Muvronu, è attacatu à a seddi, suvita u sameri incantatu datu pà San Petru.

-«  Vi dumandu di curà i me dui  sameri sta notti, ma ùn ci voli micca à arruba mi li , come aveti  fattu di sicuru  pà a me tuvaglia !  Ma sopr’à tutui, ùn li diti micca :

 -« Sameri, fà ciò ch’è tù devi fà » 

-«  Ùn aghji ti pur pinseri , sarà fatta come vo vuleti.

     Ma di a tuvaglia, ùn ci socu pà nudda!  »  rispondi l’usteriaghju.

Ma chì criditi ? In piena notti,  eccu lu chì corri à a stadda, e dici à i sameri  “ Sameri, fà ciò ch’è tù devi fà » Ѐ u sameri incantatu  si metti à fà un baccinu di pezzi d’oru !

Sturdulitu, l’usteriaghju, chì avia un sameri listessu à quiddu di Antonu, si piglia u bonu è metti à a so piazza u soiu, chì ùn era bonu à nudda, ben intesu!

A matina, listessa canzona ! Antonu avia bisognu di soldi pà pagà  l’ustaria, dissi à u sameri : -« Sameri, fà ciò ch’è tù devi fà »   Ma u sameri li fecci una bedda cacata è dui peti, ma pezzi d’oru, quant’e ni aghju in manu !

Tandu u nostru amicu hè à l’addisperu !! Comu fà ! Hà capitu chì l’usteriaghju l’avia ingannatu !!

Ci vole à vultà dinò in paradisu ! A strada a cunnosci !

Pichja à quiddu purtonu in farru pà a terza volta è San Petru fù scuntentu !

-«  Sè dinò quì ! Ma finisci à rompa mi i stacchi ! Chì voli issa volta? »

-«  Scuseti mi o San Pè, ma detimi pà l’ultima volta qualcosa chì mi servi. Ѐ dopu ùn vi dumandaraghju più nudda.

-«  Eccu un bastonu ! Ti pirmittarà di bastunà quiddi chì t’arrubani. Ma ùn dì à nimu u sicretu.

       S’è tù voli minà à qualchi sia, dì : 

» Bastunceddu dirida

         Mena puri chì sai minà »

Pà ch’eddu s’arresti, diciarè :

               « Bastunceddu cheta ghjà ! »

È sbrogliati una volta pà sempri ! »

Vultatu torna à l’ustaria, Antonu dissi à l’usteriaghju : -«  Tiniti mi issu bastonu sta sera, ma ùn diti micca :

 « Bastunceddu dirida

         Mena puri chì sai minà »

A sera, quandu tutti durmiani, l’usteriaghju, spirendu dinò qualchì furtuna,  si metti à dì :  

  « Bastunceddu dirida

         Mena puri chì sai minà »

Ѐ tandu po allora , a festa cumminciò !

 Pim  Pam…U bastonu si metti à minà u povar’omu, li trunca l’anchi, i costi, i bracci, è quiddu briunava :

-« Arristeti subitu issu bastonu ».

 Discitatu pà i brioni, Antonu corri à a stadda :

-«  Prima, ci voli à renda mi a me tuvaglia è u me sameri.

-«  Iè, i vi rendu subitu ! ma arristeti issu bastonu pà carità ! »

Tandu Antonu dissi à voci rivolta : « Bastunceddu  cheta ghjà”  è u bastonu cascò in terra.

 

Una volta dopu à avè ritruvatu a so tuvaglia è u so sameri  incantati, è brusgiatu u bastonu ch’era divintatu senza  utilità,  Antonu si ni vultò in u so paesi , à goda fin’à  ch’eddu morghi vichjonu una vita senza turmenti  nè pinseri, chì San Petru l’ avia datu tuttu ciò ch’eddu pudia spirà.