Si andi luntanu

Si andi luntanu arrégami
un fiori o un pegnu ;
una curiosidai.
Arregami un frueddu di lotu,
un’ischéggia di mari
da undì chisthu ghiacceggia,
una tezza piumada di lu Titicaca,
una penna d’indianu véru,
un iduru africanu ;
lu piffidiósu papabaru d’Urienti
o la gummósa lagrima
di l’Hevea amazzoniga.
S’andi luntanu contami
di la frinisìa di curòri
Chi allùma
l’ascetighi aurori boreari,
di li càburi chi hani a lacana
li venti e lu nudda;
contami di li genti
Chi animeggiani di fadiga lu mondu
che l’abi li casiddi di branu,
di l’isthintibi pruzzissioni di pizoni
migranti i l’equinozi,
di li tanti carréri fatti.
Ma ammenta si andi luntanu
di no arriganni lagrimi d’òmmini
di no cuntammi dori di genti
Chì inoghi lagrimi e doru
l’abemu da sempri
a passatempu di lu vibì.