Sedecianni torna

Sedecianni torna

L’anni filanu, à l’infuria è u tempu si n’hè andatu.

Contu e stonde, l’aghjustu una à una.

Menu ghjorni davanti chè daretu, hè vera,

Ma l’anima si migliureghja è u core s’hè maturitu.

 

A rena scorre, inesurabile è loscia.

L’ombra stinza i so passi, u ghjornu si ne và.

U mo core, giovanu tempi fà, oramai hè serenu.

Tastu l’istante presente, cù tanta primura.

 

È un ghjornu, di colpu, un lampu in u bughju,

Un cennu d’ochju, un surrisu, un affannu chì m’hà colta.

Cum’è un arburu in inguernu, riverdiscu à l’alba.

U mo core s’imballa torna è l‘anima s’hè cummossa.

Sedecianni dalli, l’emuzione m’adonda,

U tempu s’hè firmatu, un sognu discitatu.

 

È un venneri, fece u scontru d’un anghjulu,

Chì vense mette e so mani nant’à u mo core feritu.

Una dulcezza infinita inguara u mo essere,

Cum’è una criatura mi sò lasciata nannà.

Sedecianni torna, a pace hè turnata.

Un aggrottu di serenità, induve l’anima s’arriposa.

 

È po’ un ghjornu, campu un sensu à a mo vita ,

Scuntrandu u so sguardu chì tuttu m’amparava.

Cum’è un pelegrinu, aghju trovu a mo terra.

U core s’hè apertu è l’anima ingranda.

Sedecianni dalli, a passione m’anima è mi scunvoglia,

Un vampu novu, una vita chì ricumencia.