Desgrujënta sëira, zënza mo na stëila!
L ultim rai de surëdl
se à destudà bel plan,
ulache l’ umbria ne se aspieta nia
na pesc senziera,
dedora, tla streda.
Melanconica na zigara,
tlo, sën, desminceda,
su na pert sciche n spuel de tëila,
fina su si pëigra bronzes
y ti scinca ala majon
anei de fum che jola,
cun l moto lesier
de na flama de cëir.
Y chi anei devënta
spiedl de lecurdanza
cun vijions smarides
de n tëmp antich sflurì
che vën inò a lum tla lecurdanza;
de mumënc sarëins
de miëures ani
cun l tlamé dezipà
de ntraunides de amor
sibe gududes che semiedes...
Cruzi de miëur destin
te vijions deletëules
y tampestes finedes via
cun eles sbassedes y blandedes.
Ma per nia se desdruj
l cënder grij desgrujënt,
la zigara tumeda
ora de na man descunseleda
de n vedl che ne uel auter
che de pudëi durmì,
sën, cun si cë pundù
sul ëur de mëisa
sciche per dumandé perdunanza
de chël che ti mancia sën.