Sbucciata
Puesia
Sbucciata
Da l’ombra sò esciuta, una farfalla sbucciata,
L’ale fremente, versu à una petraghja nova.
U core batte a misura d’un ritimu scunnisciutu,
Un svegliu di i sensi, un sole novu.
È in e to bracce, rinascu, un fiore chì si spanna,
Sottu à e to carezze, sò, tuttu ciò ch’ùn ardia di crede,
A speranza hè un cantu chì ribomba in mè,
È in i to ochji, vecu l’eternità.
Pella contr’à pella, una lingua secreta,
Murmuri d’amore, essenza inzuccherata,
In ‘ssu giardinu nascostu, i nostri desideri s’infocanu,
Simu l’attori ch’ùn volenu vede spenghje si ‘ssu sognu.
È in e to bracce, rinascu, un fiore chì si spanna,
Sottu à e to carezze, sò, tuttu ciò ch’ùn ardia di crede,
A speranza hè un cantu chì ribomba in mè,
È in i to ochji, vecu l’eternità.
Sessantunanni, l’età duve ùn si sunnieghja più,
Ma i to ochji m’infiaranu, cum’è à u primu ghjornu.
Dicesettanni trà di noi, un attimu o un’eternità,
In e to bracce, sò giovana, ballu, cantu, aghju sedecianni torna.
È in e to bracce, rinascu, un fiore sottu à u sole.
Sò tuttu ciò chì sperava trovà sottu à e to carezze,
A speranza hè un cantu chì ribomba in mè,
È in i to ochji, vecu l’infinitu, duv’è tuttu hè pussibule.