Sbucciata

Sbucciata

 

Da l’ombra sò esciuta, una farfalla sbucciata,

L’ale fremente, versu à una petraghja nova.

U core batte a misura d’un ritimu scunnisciutu,

Un svegliu di i sensi, un sole novu.

 

È in e to bracce, rinascu, un fiore chì si spanna,

Sottu à e to carezze, sò, tuttu ciò ch’ùn ardia di crede,

A speranza hè un cantu chì ribomba in mè,

È in i to ochji, vecu l’eternità.

 

Pella contr’à pella, una lingua secreta,

Murmuri d’amore, essenza inzuccherata,

In ‘ssu giardinu nascostu, i nostri desideri s’infocanu,

Simu l’attori ch’ùn volenu vede spenghje si ‘ssu sognu.

 

È in e to bracce, rinascu, un fiore chì si spanna,

Sottu à e to carezze, sò, tuttu ciò ch’ùn ardia di crede,

A speranza hè un cantu chì ribomba in mè,

È in i to ochji, vecu l’eternità.

 

Sessantunanni, l’età duve ùn si sunnieghja più,

Ma i to ochji m’infiaranu, cum’è à u primu ghjornu.

Dicesettanni trà di noi, un attimu o un’eternità,

In e to bracce, sò giovana, ballu, cantu, aghju sedecianni torna.

 

È in e to bracce, rinascu, un fiore sottu à u sole.

Sò tuttu ciò chì sperava trovà sottu à e to carezze,

A speranza hè un cantu chì ribomba in mè,

È in i to ochji, vecu l’infinitu, duv’è tuttu hè pussibule.