I TRÈ RUSPI

Una donna avia passatu a so ghjuvantù à fà ni à pedi è à cavaddu.

Ogni volta ch’edda cascaia incinta, si facia scuncià.

Hè accaduta trè volti.

In invichjendu, fù presa di rimorsu.

Era sempri nott’è ghjornu dicendu : « Brutta ch’e sò stata!Ma ch’aghju fattu!»

Allora, à rombu di scuscigà si, a povara donna s’hè dicisa à cunfissà si, incù speranza d’essa lavata pà u Signori di i so fatti culpevuli.

-« O sgiò curà, vengu à cunfissà mi ch’aghju piccatu in grossu

- È chì avete fattu di malu? 

- Mi sò scunciata trè volti. 

- Avete fattu trè piccati murtali, è devite pagà li, o quì nant’à issa terra, o in infernu. Ma pruvaraghju di salvà vi.

- O santu Diu!! Santa Verghjini Maria!S’ella fussi!

- Andeti à circà trè camisgi ch’è vo purtaiati à u mumentu di i scunciaturi. »

 

A donna si mett’à corra è porta i camisgi à u curatu.

 

Quiddu i scuzzula un’appressu à l’altra è ni casconu trè ruspi mali come u piccatu, chì si mettini à corra in ghjesgia.

 

Unu d’issi ruspi codda à l’altari, un altru si cozza in a cappedda, è u terzu s’arrampicheghja à u muru.

 

-« I videti, malurosa, i trè piccati orribili chè aveti fattu!U ruspu di l’altari divia esse vescu. Quiddu di a cappedda, un preti sapientonu, è quiddu di u muru, u pittori geniale. È bè, pà issi piccati, eccu a pinitenza chì s’imponi :

Andareti à ghjempia issu vasu à a funtana d’acqua biniditta. Quì scuntrareti un dragonu à setti capi chì farà tuttu pà manghja vi. Allora, date li un colpu d’issa spada ch’e vi porghju. Si vo li taglieti un capu , allora sareti salva. O sinnò, vol’dì chì Diu ùn vi pardona micca. Sareti manghjata da u dragonu ».

 

A povara donna ni parti, è dopu un longu viaghju, ghjunsi à a funtana d’acqua biniditta. Quì vedi un sarpintonu à setti capi chì s’avanza bavacciulendu pa manghjà si la. Tandu presi a spada è senza trimà, circò di taglià li u capu ma ùn ci ghjunsi, chì trè ruspi si mittiani sempri trà u mostru è a spada.

Allora li veni un colpu di sangui : vedi in i ruspi i so trè figlioli ch’ùn vulianu pardunà li. Dendu si torna di curaghju, à colpi di spada, unu appressu à l’altru, i ruspi sò tombi.

Ma u dragonu s’infuria più chè mai è setti frisci si fecini senta.

 

A puvaretta , più chè doma è senza forza si truvò longa tirata in terra, è u dragonu ùn ni feci chè una buccata.

 

(F.ORTOLI, Contes populaires de Corse, 1883,

adattatu in corsu da

Dumenicu BIGHELLI, 2019)