U SCRITTU IN L’URALITÀ È VICIVERSA :
Attività altre
https://assomusanostra.
Eri, oghje è dumane si seguitanu.
Eri, oghje è dumane si parlanu.
Eri, oghje è dumane s'intriccianu ingiru à stu sole natu da l'albore d'ogni sognu chì d'incende sempre più forte purtatu ch'ellu hè da a magia d'ogni core.
À lu ghjornu spuntatu
In l'immensità secreta,
d'un accordu anghjulinu
Un reame si lamenta,
d'un silenziu canterinu,
A so magìa pueta,
l'innargentate sciumare
Chì ogni notte ci lenta,
tal'un fiume seculare.
E nebbiuline fughjasche,
vanu à basgià le cunfine
Per incurunà l'elpali,
di ste sarre ghjuvelline,
È sussuranu le frasche,
l'estru di a zilifrina
Frà l'impegni naturali,
d'una rima matutina.
Un artifìziu nascente,
à l'orizonte s'invita
Frà le cavallate d'oru,
d'una pittura gradita,
Chì cuncede à l'Oriente,
tante fiare svariulate
Per rinvivì lu tesoru,
d'odissee prelebate.
Fiurisce l'Avemarìa,
in un rinnovu celestu
È à lu ghjornu spuntatu,
l'incàntesimu s'hè destu,
Per scatenà l'armunìa,
d'un eternu sunniulime
In ogni core stampatu,
cù la to piuma sbuccime.
L'alma nova
Frà lu silenziu perenne,
d'un accordu essenziale
Chì sà rinvivisce l'Esse,
nant'à le sponde murtale,
A parusìa sulenne,
ci smatterà lu bisognu
Da imbuccià lu to Tesse,
à cavallate di sognu.
Frà l'esiliu sacrusantu,
d'una chimera divina
Chì sà innalzà l'Umanu,
versu l'ùltima cunfina,
Una carmina d'incantu,
insulcherà la partenza
Sin'à lu Tempiu supranu,
prontu à dà ti penitenza.
Sò in preda à l'incertezza,
chì ambisce l'armunìa
Da indià mi la vìa,
d'un paradisu purezza.
Frà la salvezza fiurita,
d'un pardonnu pelegrinu
Chì sà sbuccià la cuncòrdia,
à l'abbracciu serafinu,
A passione infinita,
d'una immensità celesta
Ti purtò misericòrdia,
cù la grazia chì s'hè desta
Frà l'utopìa sicreta,
d'un spannacore eternu
U to sbarabattulime,
và à anientà l'Infernu
È in un mondu pueta,
si scatena l'Ideale
Cum'una fiara sbuccime,
à l'orizonte liliale.
Sò d'un mondu anghjullinu,
chì ti sparghje le so ale
Da buscà ti l'Irreale,
d'un paradisu destinu.
Ci hè a ragiò chì cumanda. È chì dice ciò ch’ellu ci vole à fà. Ci hè a storia chì impone. Chì dice poc’affare è chì face. Ci hè u core chì brama. Chì vuleria fà ma chì aspetta. È sè i cori eranu accurdati…
Perchè ?
S'hè ammurzatu ogni spirione
U nostru celu s'hè spentu,
Ùn farfallanu più passione
Ci regge lu mio turmentu.
Vulìa scuchjà lu Supranu
Per inventà ti un mondu,
Però duie ombre si ne vanu
Versu l'eternu scunfondu.
L'estru amaru,
Chì hà discioltu li cori
Senza riparu,
S'affunda à centu timori.
Perchè n'ùn vulterebbi più ?
Per u nostru rinnuvà,
Perchè n'ùn vulterebbi più ?
Per u nostru splendurà,
Perchè n'ùn buscherebbi tù ?
Issa nave chì và,
Per vucà,
Aldilà.
S'hè sfiurita ogni fantasìa
À l'agunìa d'un sonniu,
Ùn s'indinochja l'elegìa
Pronta à sfidà lu Demoniu.
Vulìa rinvivisce l'Alme
Di l'armunìe à caternu,
Però ci dormenu e salme
D'un paradisu d'infernu.
Perchè n'ùn vulterebbi più ?
Per u nostru rinnuvà,
Perchè n'ùn vulterebbi più ?
Per u nostru splendurà,
Perchè n'ùn buscherebbi tù ?
Issa nave chì và,
Per vucà,
Aldilà.
A vita camina in u so solcu. U tempu passa cusì urdinariu cù i so ghjorni in fila. È pò un lume, è pò un calore... Basta un sbarabattulime per chjamà a timpesta, basta una prisenza per scambià a stagione, basta un sguardu lindu è pò... A vita risplende in u so ortu. U tempu passa cusì speziale cù i so ghjorni magìa.
Ingermatura
Sì l'artifiziu supranu
D'un spannacore fiuritu,
Chì cuncede l'Infinitu
À l'abbracciu d'un veranu.
Sì l'ardente batticore
Chì incende la stagione
D'un lindumane passione,
Da dissetà ci l'Amore.
Un sonniu santu,
Chì rinnova la magìa,
D'un pocu tantu
Prontu à dà ci Sinfunìa.
Da tè à mè ci si sussura
A stonda d'oru, ingermatura
Ci dà la rima più pura
Chì ammaterà l'Immersu,
Per rinvivì l'Universu
D'un armunìa sicura.
Ci dà l'accordu cumunu
Chì acculmerà l'Avvene,
Per inventà l'Alba à vene
Cù lu sperà d'esse Unu.
Un sonniu santu,
Chì rinnova la magìa,
D'un pocu tantu
Prontu à dà ci sinfunìa.
Da tè à mè ci si sussura
A stonda d'oru, ingermatura