SPASSIGHJATE : UN’ALTRA FOLA CÙ I STUDIANTI DI CORTI-2:

A ghjuvanetta da marità

 

Maria era stata allivata cum'ellu si deve da u babbu è a mamma in stu paisolu d'Alata vicinu ad Aiacciu. Ma era stata amparata... à ùn fà nienti. Nè cucinà, nè lavà, nè stirà, nè spazzà, nè mancu accende u focu in u caminu. A so pella era bianca bianca, ella, soli ùn ne vidia mai chì staghjia sempre in casa.  È u babbu dicia sempre " u sole vasta e belle donne". Maria aspettava un sposu chì anzianettu era dighjà. Stu sposu ùn vinia. È aspetta è aspetta,  aspetta. Nimu affacava mai !

            Maria ùn era tantu bella, hè vera. Eppò era loscia, ma loscia è ùn sapia metta si un dittu in ochju. I genitori s'inchietavani monda. Un ghjornu spunta un pastore. Fantinu era, bravu omu era è travagliatore... ma era pastore ! I pastori tandu ùn eranu tantu in cuncettu di santità ! Diciani i sgiò " Aghju vistu  dui omi è un pastore". Vulia dì ciò chì vulia dì. Ma a famiglia di Maria era pronta à dà li a figliola ancu s'ellu ùn era micca per elli un sposu pradilettu, prasceltu. Antonu u prumessu sapia chì Maria era tranchja, ch'ùn sapia fà nienti, ma spirava ellu ch'ella cambiessi cù u tempu. E ci fù u matrimoniu, micca in grandi ,ma un spuzaliziu cum'ellu era l’usu di fà lu tandu. U coppiu campacciava, stavani soli suletti in una casetta di campagna, ellu curava a so ruchjata di capre è l'altra ùn facia nienti!        Ella pusava nantu à u soffà, stava in "donna" aspettava ch'ellu vultessi u sposu da u travagliu! E cusì a casa firmava lutinosa è quandu ghjunghja ellu lavava, pulia, spazzava, stirava, accindia u focu, facia da manghjà, tuttu ciò chì era da fà, era ellu chì u facia. Ancu s'ellu era stancu mortu da u so travagliu.

            A u peddi di u lettu ci era una pella di capra stesa par avè i pedi caldi quandu omu s'arrizza a mane. Guasgi un mese era scorsu è l'omu n'avia una techja di Maria è li disse " O surè, à vedi sta pella capruna ci vo ch'o li dichi ch'ella devi travaglià parchì eiu ùn ne possu più ! Ci vo ch'ella pulischi ch'ella fessi u focu, a noscia suppa è tuttu u restu! Quessa allora a pella à chì ghjova? Fora di scaldà ci i naturali a matina? "

            U lindumane à sera Maria si lagnò di a pella,  ch'ella ùn facia nienti ma nienti po nienti. Allora u nosciu bravu Antonu a minava, a pistava cum'è a sola ! E tutti i ghjorni era a listessa faccenda u lozzu s'accuddia, a polvara s'accatamensaia, c'era una carpia tamanta sott'à u lettu. Battianu avà i pugli i calvesi i cimici tutti i mignoculi di a buttezza accolta. Senza mintuà i topi, i pontici! Chì schifizzu !

            Ma sta volta Antonu spunì l'assu caprunu nant'à e spalle di a moglia è minava à minera, à savinera. Maria di sicuru briunava, urulaia da i colpi datuli, ni sintia di tutta a so parsona. Era mucata Maria in ogni capu d'ossu! Briunava dicendu " Ma ùn capiscu micca o lu me Fà! Ùn voli fà nienti sta pigliaccia tranchja! Ùn t'aiuta micca, soca ùn sà fà, ella"

            Or una sera, Antonu vultendu da u caseddu sempre stancu mortu vidi da luntanu u fumu chì escia da u fumarolu di a so casa. Pinsava, in sè stessu : " Soca hè ghjuntu calchissia"

In a casa cumuna, u focu era imburratu a suppa cucia nant'à u brandale, un odore strabonu si sparghjia in a casa pulita per bè. Tuttu parfumaia panni lavati, allibrati, stirati è a tola apparichjata. Una casa... era fata oramai...

            Maria, cù un surrisu dulcissimu, dissi " Fighjula ghjà, o lu me Fà! Ai vistu! Quella cullà ùn vulia mancu pisà si! Po , n'aviu una vera techja di veda la fà si  minà cusì! Allora chì voli, aghju fattu eiu..."