Rumanza di a luna

Federico Garcia Lorca

A luna ghjunse à a stazzona

Cù u so parapiglia tuberosu.

U zitellu a feghja, feghja.

U zitellu a stà fighjendu.

 

In l'aria spustata

Move e so bracce a luna

È insegna, lubrica è pura,

I so duri petti di stagnu.

 

Ahì ! Fughji, luna, luna, luna !

Perchè chì s'elli venenu i zingari,

Farianu cù u to core

Cullane è anelli bianchi.

 

Zitellu, lascia mi ballà.

Quandu veneranu i zingari

Ti truvaranu nantu à l'incudine

Cù l’ochjucci chjosi.

 

Ahì ! Fughji, luna, luna, luna !

Perchè chì sentu digià i cavalli.

Lascia, zitellu, ùn calpistà micca

A mo bianchezza inamidata.

 

U cavaliere s’avvicinava,

Sunendu u tamburu di a piana,

È, in a stazzona, u zitellu

Hà i so ochji chjosi.

 

À traversu i campi d'alivi venenu

- bronzu è sognu - i zingari,

Capi alzati altu

È l'ochji mezi chjosi.

 

Cum'ella canta a malacella,

Oh, cum’ella canta ind’è l’arburu !

Per u celu và a luna

Cù un zitellu per a manu.

 

È in a stazzona, pienghjenu

mughjendu, i zingari

È l’aria veghja, veghja,

L’aria i stà veghjendu.